سینما گران پیشرو و متعهد (به بهانه سومین جشنواره فیلم سازمان بسیج هنرمندان فارس)

سینماگران متعهد و پیشرو

پس از انقلاب، از سوی جوانان و علاقه مندان به سینما برای ساختن سینمایی با هویت بر اساس رهنمودهای امام خمینی (س) تلاشهایی آغاز شد. این جوانان متعهد و مذهبی ابتدا به صورت خصوصی و در ادامه به شکل گروهی، به ثبت و ضبط آثار انقلاب و دست آوردهای حرکتهای مردمی پرداختند و .....

آنگاه که ضرورت بهره گیری از ابزار هنر برای تداوم انقلاب رخ نمود، ارگانهای برخاسته از بطن انقلاب مانند کمیته و سپاه و. . . دست به ایجاد تشکلهای هنری زدند تا ضمن پاسداری مسلحانه از دست آوردها و ارزشهای انقلاب و جامعه در خدمت به فرهنگ جامعه نیز بکوشند. خزیدن عناصر معلوم الحال سینمای منهدم شده فیلم فارسی، رهبران جامعه و مشتاقان امور هنری را به سوی ایجاد مراکز هنری تازه سوق داد و اینچنین بود که حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی، امور سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بنیاد سینمایی فارابی امور سینمایی بنیاد مستضعفان و جانبازان ،سازمان بسیج هنرمندان و. . . تولد یافتند و هر کدام به فراخور حالشان در استواری انقلاب کوشیدند  تا این آثار در کنار محتوای خوبشان از ساختن مطلوب نیز برخوردار باشند. بنیاد سینمایی فارابی نیز در مجموع عملکردی مثبت داشته است هر چند که برخی از سیاستگذارهای مسئولان آن چندان اصولی نبوده است اما چرخ سینما را به گردش واداشته است و. . .

جشنواره ها و مراکز فیلمسازی

در کشور به موازات رشد همه جانبه هنر و ادبیات سینما نیز رشدی چشمگیر داشته و دارد. برپایی جشنواره های داخلی بارزترین مشخصه این پیشروی است. برگزاری جشنواره فیلم وحدت در تبریز، برپایی جشنواره فیلم فجر، جشنواره های استانی و منطقه ای سینمای جوان، جشنواره فیلم و عکس دانشجویان، هفته های فیلم، جشنواره فیلمهای آموزشی و تربیتی و جشنواره های فیلم سازمان بسیج هنرمندان. . . نشان از توجه مردم و نسل جوان به سینما دارد این جشنواره ها در هر سال بهترین آثار تولید شده را در معرض تماشا و قضاوت قرار می دهند آنچنان که برای مثال جشنواره فیلم فجر - علی رغم ضعفهای متعددش - به میعادگاه سینماگران جوان و فیلمسازان کشور درآمده است. وجود چنین جشنواره هایی خوب و درست است اما خوبتر و درست تر زمانی خواهد بود که بر مبنای ارزشهای متعالی اسلامی انسانی حرکت کنند و با اتخاذ سیاستهای اصولی و عملی و با زدودن زنگارهای فیلم فارسی و فرم گرایی از دامان سینما، گام بردارند.

سینما مدعیان و متولیانی نیز در کشور دارد که هر کدام با توجه به تواناییهایشان گامهایی نیز در مسیر رشد و تحول سینما برداشته اند، از آن جمله می توان، به مرکز فیلمسازی حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی، بنیاد سینمایی فارابی، بنیاد مستضعفان و جانبازان، استودیوها و مراکز دولتی و خصوصی اشاره کرد. آنچه در این ارتباط ضروری می نماید، حفظ استقلال فیلمسازان است. یک کارگردان وقتی می تواند به اندیشه های نهفته در فیلمنامه و فیلمش جامه عمل بپوشاند که هیچ گونه دغدغه مالی نداشته و به لحاظ تفکر نیز تحت فشار نباشد، این مورد مساله ای بس مهم است که در سرنوشت و بد و یا خوب بودن یک اثر سینمایی می تواند تاثیرگذار باشد.

ضعفها و کاستیهای سینمای ایران

سینمای ایران هنوز جوان و کم تجربه است تولید دو سه فیلم خوب دردی را دوا نمی کند ما باید به جایی برسیم که لااقل صد فیلم در سال تولید کنیم که حداقل از این میان هفتاد فیلم واحد ویژگیهای یک اثر خوب سینمایی باشند، اغلب فیلمسازان ما از نظر دانش سینمایی دچار فقر هستند، تجربه آموزی در کلاسهای تئوریک و عملی فیلمسازی، تمرین متداوم، در دسترس بودن امکانات و ابزار فیلمسازی، حمایتهای مادی و معنوی و. . . شرط اصلی پیشرفت در امر فیلمسازی است سیاستهای چندگانه مسئولان امور سینمایی کشور در امر انتخاب بهترین فیلمهای جشنواره ها (یک بار با بهاد دادن به فیلمهای خانوادگی، این سبک فیلمسازی را در دستور کار فیلمسازان قرار می دهند، بار دیگر با ارج نهادن بر فیلمهایی که تکنیکی بالا دارند، زمانی با مطرح کردن فیلمهای حادثه ای عرفانی و. . . سیاست سینما را بنیان می نهند. و. . . ) امری است که می تواند در آینده سینمایی کشور تاثیری منفی بگذارد، بنابراین هرگونه تصمیم گیری در درجه گذاری فیلمها و جانبداری از شیوه ای بخصوص، اگر آگاهانه نباشد، ممکن است فاجعه به بار بیاورد. ایجاد هماهنگی بین مراکز سینمایی نهادها، موسسات دولتی و خصوصی و. . . می تواند مانع هرز رفتن انرژیها شده و سینمای کشور را به سمت جلو سوق دهد. فیلمنامه نویسی، بزرگترین معضل سینمای ماست. داستانهای بدون چفت و بست، شخصیت پردازیهای ناقص، ساختار سست و آشفته و غیر دراماتیک، عدم حرکتهای جذاب و محتواهای قابل تعمق و. . . که اغلب فیلمهای ایرانی حکایت از همین ضعف دارد. فیملسازان ما باید برای ساختن یک اثر سینمایی زیبا و آموزنده، بیش از هر چیز بر اسلوب و رموز فیلمنامه نویسی تسلط بیابند.

ضعف معنوی و بینشی قصه های سر هم بندی شده، شعاردهی، حادثه پردازی کاذب، بازی با اکشن و. . . دیگر ضعفهای این سینماست که باید توسط مسئولان تهیه کنندگان، فیلمنامه نویسان، کارگردانها، بازیگران و کلیه دلسوختگان و تئوریسینهای سینمائی در رفع آن کوشش شود. برای انجام این مهم، پرهیز از کلیشه های رایج، عدم دست یازید به عناصر و فرمولهای فیلم فارسی و چشمداشت به سینمای دروغین غرب، حرف اول را می زنند، مواد و مصالح یک تصویر خوب، یک قصه و پرداخت درست در قصص قرآن آمده است و مشتاقان متعهد باید آن را از درون مکتب اسلام بجویند و تبیین کنند. و. . .